Recensie: It's Always Sunny In Philadelphia seizoen 11

Seizoen 11 van Always Sunny geeft de kijker genoeg van beide. De eerste twee afleveringen staan in het teken van het recyclen van oude ideeën. De eerste aflevering van CharDee MacDennis is de boeken ingegaan als een van de populairste afleveringen ooit, en door het concept was een opvolger onvermijdelijk. Consistentie: behoud wat je goed maakt. Wanneer de Gang in de tweede aflevering de gelegenheid krijgt om de laatste tien jaar te resetten en al hun fouten goed te maken, maken ze opnieuw dezelfde fouten en eindigen ze weer op precies dezelfde plek waar ze begonnen. Het concept van beide afleveringen is goed, maar zet de kijker toch aan het denken: is de serie haar glans verloren? Ze hebben het beide nét niet.

Het korte antwoord? Nee. Het lange antwoord? Hiervoor moeten we naar de rest van het seizoen kijken. Het experimentele pronkstuk van dit jaar is Mac and Dennis Move to the Suburbs; een aflevering die de dynamiek van Mac (Rob McElhenney) en Dennis (Glenn Howerton) onder de loep neemt. De aflevering is anders dan wat de serie normaal doet: het is een satire op een doodnormaal, saai leven door de ogen van twee chaotische karakters in een onbekende setting, die hierdoor veel grappige situaties oplevert.

Mijn favoriete aflevering van het seizoen is Charlie Catches a Leprechaun, die alle klassieke Sunny elementen in één aflevering weet te verwerken. Een vernielde truck, acht ontvoeringen, een leeggeroofde bar, (bijna) een martelscène, dierenmishandeling, discriminatie en een heel aantal scheldkanonnades zijn allemaal netjes in één aflevering met een strak verhaal gewoven. Het is zo’n aflevering waar alles op z’n plaats valt, omdat alle verhalen gewoon zo logisch zijn voor de karakters. De aflevering verloopt heel natuurlijk en weet alle verhalen mooi te laten ontknopen in een typisch Sunny einde, waarbij er eigenlijk helemaal niets verandert.

De Gang sluit het jaar af met een tweedelige finale, waarin de eerste aflevering vrijwel geheel als setup dient voor de laatste. De Gang zit vast in de celruimte van een zinkende boot (allemaal voor, uiteraard, andere zonden) en neemt de vorm aan van een bottle episode waarin we onder andere mogen genieten van een muzikaal intermezzo, een etentje bij Mac thuis in de vorm van een rollenspel, een aantal fantastische (en minder fantastische) impressies van Dennis en Dee (Kaitlin Olson), openbaringen van een aantal vreselijke geheimen en meerdere pogingen tot zelfmoord. Wanneer de Gang hun lot geaccepteerd lijkt te hebben, worden ze gered, na een van de leukste scènes in het seizoen waar iedereen elkaar onder de bus probeert te gooien om als eerste gered te worden.

Seizoen 11 van It's Always Sunny In Philadelphia was absoluut een goed en vermakelijk seizoen, maar de serie heeft aangetoond dat het beter kan. Het is net alsof je een wedstrijd met 2-0 wint, terwijl je weet dat je met 10-0 weg had kunnen lopen. Ik plaats dit seizoen van Sunny boven seizoen 10, dat over het algemeen behoorlijk dof aanvoelde, maar onder seizoen 9, dat een enorme lading verfrissende, nieuwe aflevering met zich meebracht. Sunny keert volgend jaar terug voor seizoen 12, maar zou dit het laatste seizoen zijn?